- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- A.
[
active usurpatur: 3.
pl.
ind.
praes.
blandiunt:
RFil LIV
p. 338 (a.
1400)
:
Judei falso et contra se
sibi blandiunt.
Ib. XXV
p. 149 (a.
1488)
:
mali Christiani ... exterius
blandiunt «szmyerny szye wskazwyą».
2.
sg.
con.
imperf.
blandires:
RFil XVI
p. 347 (a.
1428)
:
blandires «pochlebuyesz».
inf.
blandire:
GŁOG. Alex. I
fol. 167a
:
verba significantia blandire
regunt datiuum.
Cf.
Th. II 2030, 54
sqq.]
I.
przyzywać ku sobie, wabić, nęcić;
allicere.
Additur abl.
modi, v.
gr.
manibus
(
NIC. BŁ. Serm. III
p. 23
)
, ocello (
CRIC.
p. 218,
v. 15).
Part.
praes.
loco adi.
nęcący, zwodniczy, illecebrosus
KodWp V p. 88 (a. 1406) : inter huius seculi ... b-ntes delicias.
II.
1.
propr.
głaskać, pieścić;
mulcere, amplecti.
2.
transl. być
przychylnym, sprzyjać;
favere.
Dicitur de
fortuna (
DŁUG. Op.
p. 604
)
, otio (
Concl.
p. 249, a.
1548)
, tempore (
StPPP X
p. 8, saec.
XV).
III.
1.
alicui
et
abs.
:
pochlebiać, schlebiać;
adulari, assentari.
N.
glossas
Pol.
RFil XVI
p. 347
cf.
Ib. XXII p. 12 (a. 1466) : b-untur «bloszą».
2.
sibi
pochlebiać sobie, przypisywać coś sobie:
sibi aliquid ascribere, aliqua
re gloriari.
Simili sensu
in se :
KADŁUB. p. 104 : album scutum ... in se pacis b-itur candorem.Cf. ChrMP p. 498 .
N.
constr.
1-2
a.
sq.
acc.
rei
KADŁUB.
p. 104
cf.
CodVit p. 749 (a. 1427) : suggestionibus emulorum ... tuorum ... qui tibi hoc b-untur.
JAC. PAR. Serm. fol. 116a : qui sibi sanctitatem b-untur.Cf. Th. II 2033, 55.
c.
sq.
in
c.
abl.
DŁUG. Hist. V p. 285 : b-batur ... sibi in delictis suis.Cf. Th. II 2033, 34 sqq.