- F.
- Th.
- S.
- Dc. (-tae)
[
superl.
assuetissimus :
MARTIN. OP. Serm.
fol. 238b
:
quod confortaretur in
assuetissimis.]
I.
act.
1.
przyzwyczajony, przywykły do czegoś; suetus, assuefactus.
N.
loco subst.
obeznany z czymś;
alicuius rei
peritus
HUSSOW. p. 16, v. 191 : a-i referunt vinci genus omne tubarum hoc sonitu et tactas qualibet arte lyras.
2.
taki, który stale popełnia tę samą winę; qui eandem
culpam saepius contrahit
*KodWp I p. 238 (a. 1248) : et si fuerit a-us, ipso beneficio sententialiter spolietur (cf. StPPP I p. 354; AntConst p. 44).
II.
pass. taki, do
którego się ktoś przyzwyczaił,
zwykły, znany, zwyczajny, właściwy
komuś; solitus, usitatus proprius, innatus.