1.
określający istotę przedmiotu bez uwzględnienia cech; qui ipsam
rem tantum, nihil vero eorum, quae
eius propria sunt, significat
GŁOG. Hisp. fol. lb : de suppositione terminorum a-orum.
Id. Porph. fol. g IIb: idem esset connotatiuum et non connotatiuum vel a-um.
GIEŁCZ. p. 121a : termini ... a-i ... qui non significant aliquid per modum adiacentis vel non adiacentis rei, pro qua supponunt.
2.
rozważany sam w sobie; per
se, ex sua vi consideratus
GŁOG. Anim. fol. 2a : geometria ... determinat de quantitate ... a-a.Cf. ib. fol. I55a.
3.
a.
o znaczeniu bezwzględnym, niezależnym; qui per
se aliquid significat nec eget alterius vocis coniunctione
GŁOG. Alex. I fol. 19b : ‛pax’ ... est nomen a-um, quia non eget aliqua determinatione, quia non dicimus ‛bona pax’, quia pax in se est bona.
Ib. fol. 171b : a-um est verbum, quod sine obliquo generat perfectum sensum, ut sto, curro.Cf. ib. II fol. G lb.
b.
casus
prosty rectus
(opp.
obliquus)
GŁOG. Porph. fol. 0 VIb : nominativus et vocativus sunt casus a-i.VI sensu non satis certo de decimis
PommUrk II p. 60 (a. 1259) : dominus ... habebit duas partes decimarum tam collatarum quam a-arum.