Ogólne
Pełne hasło
Więcej

CONSULATUS

Gramatyka
  • Formyconsulatus, consolatus
  • Etymologiałacina starożytna
  • Odmiana -us
  • Część mowyrzeczownik
  • Rodzajmęski
Znaczenia
  • I. senatus urbis
  • II. magistratus supremus

Pełne hasło

CONSULATUS s. CONSOLATUS, -us m.
  • F.
  • Th.
  • S.
  • Dc.
  • BJ.
  • A.
  • H.
  • Ha.
  • N.
I. rada miejska; senatus urbis
DyplMog p. 71 (a. 1373) : nos consules Bochnenses ... publice profitemur, quod venientes nostri c-us in residentiam viri famosi etc.
PrzywKr p. 16 (a. 1425) : postulabat a c-u et a populo homagium.
Opp.
communitas ( KsgPozn p. 142, a. 1424 ; CodEp III p. 369, a. 1490) , populus (cf. ).
Constr.
a. sq. gen.
KsgKaz p. 571 (a. 1401) : qui sub anno ... c-ui Kazimirie civitatis presidebant.
StPPP IX p. 88 (a. 1469) : probauit literis a ... c-v ciuitatis Opathowyecz.
b. sq. adi.
DŁUG. LibBen I p. 258 : apud c-um Cracoviensem.
ZabDziej III p. 187 (a. 1492) : sub titulo c-us Leopoliensis.
II. najwyższy urzędnik w państwie; magistratus supremus
Tom. III p. 177 (a. 1514) : «wezyr», quod officium est c-us cesaris Turcarum supremus.
Tło: rękopis Rps 3007 III (XV wiek), Źródło: polona.pl
ISSN 2300-5742, 2 / 2014 (1 VI 2014 r.)