- Dc.
- N. (uterque
- s.
- v.
- doctoror)
nadać komuś stopień doktora;
doctoris honorem in aliquem conferre
*RFil LVIII p. 32 (a. 1536) : per te d-ti sive poetica laurea insigniti.Pass.
uzyskać stopień doktora; doctoris gradum in universitate adipisci
*MPVat III p. 36 (a. 1389) : in decretis cum rigoroso examine d-tus fuisti.
GŁOG. Alex. II fol. o IVa : ‘magistror’, ‘d-or’(ed. doctor) … sunt verba deponentis generis, a quibus non veniunt participia terminata in -dus.
Gerundivum loco
subst.
doctorandus,,
-i
m.
ten, kto przystępuje do egzaminu doktorskiego; qui ad examen doctoris gradum appetentium accedit
GŁOG. Alex. 11 fol. o IVa: baccalariandus, d-ndus, magistrandus... non sunt participia, sed nomina.
ArLit I p. 83 (a. 1521) : promotor commendat d-ndos ex vita, studio.