- F.
- Th. (rec.),
I.
propr. ten, kto kogoś zrzuca, powala; qui aliquem deicit, de superiore loco detrudit
Hist. III p. 286 : Keystuth ... equo ... deiectus ... d-oris sui equi interfecto ... vulneratur.Cf. Th. V 1, 402, 56 sqq.
II.
transl. ten,kto kogoś pozbawia stanowiska; qui aliquem honore privat
Op. p. 421 : concilium Constantiense, quamvis Albertum Iastrzambyecz ... pro facinore in Petrum episcopum commisso citasset ... dum non extaret contumeliatus et deiectus, culpam omnem contumeliatori et d-i facile relaxavit.
Hist. II p. 100 : Myeczslaus ... dux ... ultionem de fratre suo Kazimiro ceterisque suis d-bus ... parat.