- F.
- Th.
- Bl.
- S.
ten, kto oddaje się kontemplacji (zwł. religijnej); qui contemplationi vacat (praec. Dei, caelestium sim.).
N. glossam Pol.
RFil XXIII p. 299 (saec. XV) : c-or «patrzyczel».
Ib.XXII p. 41 (saec. XV) : c-or «prziglancza».
Praec. de monachis ordinis contemplativi
BRUNO Qfr p. 393 : Romaldus ... vir c-or et vere servus Dei.
CodSil(M) I p. 131 (a. 1175) : assumpsimus eos monachos ordinis s. Benedicti non pro agricolis ... sed pro litteratis divinorum celebratoribus celestiumque c-bus (cf. MonDipl p. 128, KodWp I p. 27).