- F.
- Th.
- Bl.
- S. (subst.),
- A. (subst.),
- BJ.
- H. (s.
- v.
- coniungatus),
- N.
I.
żyjący w związku małżeńskim, (mężczyzna) żonaty, (kobieta) zamężna; matrimonio iunctus(-a). Praec. de clericis saec. XIV—XV.
Opp.
solutus (
Lites II
p. 188, a. 1413).
N. constr. sq.
cum :
*KodUJ III p. 230 (a. 1505) : Nicolao ... clerico cum unica et virgine c-o.
Inde
subst.
1.
coniugata,,
-ae
f.
a.
mężatka, żona; nupta, uxor.
N. glossam Pol.
RFil XXV p. 141 (a. 1466) : omnes c-e «mazathky».
Opp.
vidua (
KodWp II
p. 589, a. 1347
et saepius),
virgo (
ib.
et saepius).
2.
coniugati,,
-orum
m.
małżonkowie;
coniuges.
N. locut.
in coniugatos se habere (
ArHist V
p. 107, a. 1452).
II.
phil.
połączony, związany z sobą; coniunctus, conexus
GŁOG. Alex. II fol. C 4b : numerus et persona sunt accidentia c-a.
N. abs. loco subst.
BYSTRZ. Top. fol. t la : c-a in proposito dicuntur concretum et abstractum, quasi sub vno iugo significationis posita.
Ib. fol. 6a : omnia, que sunt perfectiua et conseruatiua alicuius, dicuntur c-a illius, cuius sunt conseruatiua et perfectiua.