- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- BJ.
- Ha. (-us)
[
generis
m.
AGZ XVIII
p. 529 (a. 1496)
:
voluit satisfacere condicto, quem fecerat.]
I.
porozumienie, umowa, układ; pactum, conventio
Somm. I p. 886 (a. 1358) : inter nos ... et ... Conradum ducem ... c-um ordinatum esse et tractatum.
StPPP VIII p. 292 (a. 1388) : term(inus) ... pro c-o.Ita saepius, praec. in locut. iuxta condictum ( AAlex p. 534, a. 1506 ; RevVlad p. 67, a. 1598) , ex condicto ( DŁUG. Hist. V p. 247 et passim). Cf. CONDICTIO I 1 CONDICTAMEN I I.
II.
iur.
1.
wezwanie skierowane do strony skazanej, aby uczyniła zadość wyrokowi; litterae, quibus is, qui causam perdidit, admonetur, ut sententiae iudicis satisfaciat
StPPP IX p. 218 (a. 1528) : eodem iudicio ... stans ... nobilis Iohannes ... voluit audire c-um alias «przypowyeszcz» a parte, hoc est a nobili ... Nicolao.
2.
orzeczenie (sędziego); sententia (iudicis)
SamlUB p. 296 (a. 1354) : penam subeat secundum c-um seniorum.
TPaw VII p. 137 (a. 1419) : fratrem suum debet in pace dimittere iuxta c-um (ed. codictum) arbitrorum.Cf. CONDICTIO II 3 CONDICTAMEN II.