- F.
- Th.
- Bl.
- S.
I.
1.
propr. (zgodny) śpiew, śpiewanie, pienie (ludzi lub ptaków); actus concinendi, cantus concors (hominum vel avium).
N. glossam Pol.
RFil XXII p. 20 (a. 1466) : melodiam, c-um, «ponyskanya».
Syn.
et iuxta posita
cantio (
ConcPol VI
p. 333, a. 1586)
, melodia (
DŁUG. Op.
p. 259
).
Additur
communis (
ConcPol VI
p. 333, a. 1586)
, sollemnis (
DŁUG. Hist. IV
p. 36
).
Locut.
concentu (-ibus) canere
(
ConcPol VI
p. 333, a. 1586)
, succinere
(
KADŁUB.
p. 173
).
Meton.
pieśń, utwór poetycki; carmen, poema
Tom. IV p. 298 (a. 1518) : quis Andrea Cricio nepote tuo c-u moduloque auditus est unquam dulcior?
PAUL. CR. p. 6 : fons ... ille Pirenaeus ... poetarum c-bus decantatissimus.
2.
granie, dźwięk instrumentów muzycznych, muzyka; instrumentorum musicorum sonus concors, musica.
II.
transl. zgoda, harmonia, harmonijny układ; concordia, consensus, convenientia (v.
gr. virtutum).
N. de signo voluntatis
Tom. III p. 403 (a. 1515) : vidimus ... concordiam vestram omnium c-u proclamari.