- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- BJ.
I.
1.
wymieniać (zwł. po imieniu);
(nominatim) aliquem appellare.
2.
nazywać, określać, obdarzać jakimś mianem; nomen indere,
nominare.
Constr.
a.
sq.
abl.
b.
sq.
duplici
acc.
DŁUG. Op. p. 174 : virum Pierii spiritus et iubar Polonicum me c-as.
II.
A.
1.
przemawiać, odzywać się do kogoś; alloqui, loquendo aliquem
adire.
2.
wzywać do czegoś, prosić o coś; hortari,
rogare.
3.
a.
rzucać komuś w twarz obelgi;
conviciari.
b.
szydzić, wyśmiewać się z kogoś; illudere,
irridere.
Constr. sq. abl.
4.
upominać się o coś;
appellare, commonere aliquem de aliqua re
ArPrawn VII p. 122 (a. 1566) : qui decennii spacio bona ... vindicare neglexerit, nec de eis litem mouerit ... litteris monitoriis c-uerit ... a petitione bonorum illorum submouebitur.
B.
(confunditur cum voce
compellendi)
zmuszać, zniewalać; cogere, compellere
KodKrak I p. 108 (a. 1393) : carnifices a rebus et pecoribus huiusmodi soluere theloneum nullatenus c-turi.
Tom. VIII p. 359 (a. 1526) : Mauri omnes ... ad fidem Christi c-bantur.
Item de abstr.
AGZ XVI p. 394 (a. 1483) : necessitate ardua c-nte.Cf. COMPELLO II A 2. N. glossam Pol.
RFil XXIV p. 374 (a. 1490) : c-asti «przymączyl».